Mijn eerste eigen huisdieren waren van pluche…

...En zo is mijn liefde voor dieren ontstaan.

Apie

Ik lig op mijn rugje en staar naar het plafond. De week ervoor heb ik met veel tegenzin mijn moeders warme buik ingeruild voor dit grote bed. Daar lig ik dan helemaal alleen. Mama is de was aan het vouwen en papa is aan het werk. Maar als ik naast me kijk zie ik ze staan, mijn knuffeldieren. Ik ben helemaal niet alleen! Een leeuw, een eend, vijf beren, een muis, een varken, een poes, twee konijnen, een flamingo, een zeehond en nog twee gewone hondjes. Als ik nog eens goed kijk zie ik ook nog een klein wit wollig aapje met een hele lange staart. Dat is hem! Mijn soulmate, mijn beste vriend, mijn lievelingsknuffel, Apie…

Jaren lang waren we onafscheidelijk. Apie was mijn alles. Ook mijn andere knuffeldieren waren heel erg belangrijk voor me (het aantal knuffels was in de jaren zo toegenomen dat ik bijna geen plek meer had om zelf nog in bed te liggen). Poppen of barbies hebben mij nooit geïnteresseerd, ik had mijn knuffeldieren. Als ik bang was legde ik de beer en de leeuw naast mijn hoofd. Die konden mij goed beschermen. De rest van de knuffels zette ik om me heen. Ook zij konden mij zeker helpen als er iets gebeurde. Apie had ik altijd vast. Die mocht ik echt niet verliezen.

Naarmate ik ouder werd moest Apie toch af en toe thuis blijven. Gelukkig was hij dan niet alleen. Hij had zijn vriendjes, die daar altijd trouw op mijn bed zaten te wachten als ik terug kwam van school. Ze deden dan net alsof ze niet leefden, omdat ik dat als mens eigenlijk niet mocht weten dat dit wel zo was. Ik legde altijd een stukje brood neer met een glaasje water zodat ze niet zouden verhongeren. Dat het brood er altijd nog lag als ik terug kwam bracht mij niet van mijn geloof.

Rond mijn achtste levensjaar begon ik te beseffen dat het mijn knuffeldieren misschien toch niet leefden en naarmate de jaren verstreken zwakte het aantal knuffels in mijn bed af. Maar van Apie heb ik nooit afstand kunnen doen. Die ligt nog altijd in mijn bed met nog een andere aap, want stiekem vind ik het nog steeds een beetje zielig als hij alleen is…

Ik zeven dagen oud